Η μονή είναι χτισμένη στην απότομη χαράδρα του Ράδου. Πρόκειται για τριώροφο μοναστικό σύμπλεγμα αποτελούμενο από κελλιά και χώρους που πλαισιώνουν το καθολικό και είναι προσαρμοσμένο στις κοιλότητες του απότομου φυσικού βράχου που δεσπόζει της κοιλάδας. Το δισυπόστατο καθολικό βρίσκεται στον δεύτερο όροφο αποτελείται από δυο ναούς: το ναό των Αγίων Θεοδώρων που είναι σταυρεπίστεγος και το ναό του Αγίου Δημητρίου που καλύπτεται με σταυροθόλιο. Η ίδρυση της μονής τοποθετείται στον 11^ο αιώνα, ενώ ο τελικός φρουριακός χαρακτήρας της μονής πρέπει να διαμορφώθηκε στις πρώτες δεκαετίες του 16^ου αιώνα, όταν η περιοχή αποτελούσε φέουδο των Παλαιολόγων. Στο εσωτερικό σώζονται σπαράγματα τοιχογραφιών. Στο φυσικό σπήλαιο πάνω από το συγκρότημα της μονής έχει διαμορφωθεί το παρεκκλήσιο της Μεταμόρφωσης που φέρει δυο στρώματα τοιχογραφιών, εκ των οποίων το παλαιότερο τοποθετείται στο 13^ο αιώνα. Η ενιαία οργάνωση καθολικού και προσκτισμάτων, τα στενά παράθυρα, το δαιδαλώδες εσωτερικό και οι καταχύστρες πάνω από την είσοδο τονίζουν το φρουριακό χαρακτήρα του μοναστηριού. Η μονή φαίνεται ότι γνώρισε ιδιαίτερη ακμή κατά το 17^ο αιώνα. Γύρω από το κυρίως συγκρότημα της μονής σώζονται πολλά κτίσματα σχετιζόμενα με τη λειτουργία της κατά την εποχή ακμής της. Έτσι μπορεί κανείς να δει στα γύρω πλατώματα αλώνια, κτίρια αποθηκών και ξενώνων, ενώ αναφέρεται και ύπαρξη νερόμυλου. Η παρακμή της μονής ξεκίνησε μετά τον εμπρησμό της από τον Ιμπραήμ τον Ιούνιο του 1825. Η οριστική διάλυση της μονής αποφασίστηκε με σχετικό διάταγμα του 1833 και έκτοτε δεν επαναλειτούργησε. Το Υπουργείο Πολιτισμού εκτέλεσε στερεωτικές εργασίες στη μονή στο τέλος της δεκαετίας του 1980. 

Πηγή: www.argolisculture.gr